ေမွာင္မိုက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
ညတစ္ညမွာေပါ့ ..
ေျမႀကီးက ငိုရိႈက္ရင္း
တိုးတိုးေလးေျပာတယ္..
ေကာင္းကင္ရယ္
မင္းသိပ္ရက္စက္လြန္းတယ္...
ညွာတာမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းေတြ
အစည္းအတားမဲ့ မိုးေတြနဲ႔ ေပါ႔...
မင္းဟာ အရင္ကလို ျပင္းထန္စူးရွ
ေလာင္ကြ်မ္းတဲ့ ေနေရာင္ေတြရဲ႕
ရန္ကေန အကာကြယ္ မေပးေတာ့ပါလား .....
ေကာင္းကင္က ဆို႔နင့္စြာနဲ႔
ေျမႀကီးကို ေျပာတယ္...
တကယ္ေတာ့ မင္းနားမလည္ခဲ့ဘူး
မင္းဟာ မင္းရဲ႕အနီးက သူေတြကို
ယံုလြယ္ ကာကြယ္ေပး လြန္းခဲ့တယ္....
စိမ္းစိုမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးပါး
တြင္းေပါက္ႀကီးေတြနဲ႔
တကိုယ္လံုး ျပည့္လုနီးပါး ျဖစ္ေနေပမယ့္
မင္းဟာ သစ္လြင္လွပေနတယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္.....
တကယ့္ကို မင္းကိုရက္စက္ေနသူေတြက
မင္းရဲ႔ အနီးဆံုးသူေတြ ပါကြာ.......
ၿငိမ္သက္္စြာ စီးေနတဲ့ ေရဟာ
တခ်က္မွ် ေ၀ွ႔၀ဲလိႈင္းထ သြားရင္းနဲ႔
ေျမႀကီးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တခ်ိဳ႕ကို
ဖဲ့ခ်သယ္ယူသြားေလရဲ႕ ......
Snow
ကမ ၻာၾကီးကေတာ့ ရာသီဥတုနဲ ့အညီေျပာင္းလဲ ေနတာ ပါဘဲေလ...
ReplyDelete