သီတင္းကြ်တ္ၿပီ

“မနက္ျဖန္ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန႔ ပါလား ..."

ကိုရန္ကင္း တစ္ေယာက္ တကိုယ္တည္း ျငည္းရင္း ခါးကိုဆန္႔ လိုက္သည္၊ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို အသာထုတ္ၿပီး မီးညိွရိႈက္လိုက္ရင္း ျပူတင္းတံခါးမွ အျပင္သို႔ ေ၀သီေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေငးေမာ ေနမိသည္၊ စကၤာပူ၏ ဥဒဟို သြားလာေန ေသာ ေရာင္စံု ကားေတြ၊ ကားဂိတ္မွာ Bus ကားေစာင့္ေနသူေတြကို ၾကည့္ရင္း မြန္းက်ပ္သလို ခံစားလာရသည္၊

“ အင္း … စကၤာပူ စကၤာပူ ေတာ္ေတာ့္ကို ရုန္းကန္ရတဲ့ လူေနမႈ ဘ၀ပါလား…”
 
အိမ္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ .. တအိမ္လံုး ရိွသမွ်လူကုန္ ကိုယ့္ ဇနီးပါ အပါ၀င္ အသီးသီး ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အလုပ္စီကို သြားၾကၿပီး ျဖစ္သည္၊ ကိုရန္ကင္း တေယာက္ ေဆးခြင့္ ၅ရက္ ယူထားလို႔သာ အိမ္မွာရိွေနတာ ပံုမွန္ဆိုရင္ သူသည္လည္း တက္သုတ္ရိုက္ သြားလာေနၾကေသာ လူေတြထဲမွာ အပါအ၀င္ တစ္ေယာက္ပင္.. ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ကိုယ္စီန႔ဲ ၁၀ ႏွစ ္ ၁၂ ႏွစ ္ အရြယ္ ကေလးေလး ၄ေယာက ္ ၅ေယာက္သည္ ကားဂိတ္မွ ေက်ာင္းကားေပၚသို႔ အေျပးအလႊားတက္ သြားၾကသည္ကို ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ေခါင္းကိုေျဖးညွင္းစြာ ခါမိသည္။
 
“ ဒီက ကေလးေတြမွာ ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ က်ဴရွင္၊ ၿပီးၿပီလား မၿပီးေသးဘူး …ေဟာ.. ည ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္း နဲ႔ က်ဴရွင္ အိမ္စာေတြ လုပ္ရျပန္ေရာ …… ဒို႔မ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀နဲ႔မ်ား ကြာပါ့….”

“ေအးေလ .. ဒို႔မ်ား Country ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြလဲ ဒီပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီေလ ..”

“ေတာ္ပါၿပီ ေလ … မစဥ္းစားေတာ့ခ်င္ေတာ့ပါဘူး . ေခတ္ကိုက ေျပာင္းလာခဲ့ ၿပီကိုး ..”

ကိုရန္ကင္း တေယာက္ အိမ္တြင္းဖက္ လွည့္ကာ TV Remote ကို ယူ၍ စိတ္ကလည္း ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ စဥ္းစားရင္း လက္ကလဲ အဆက္မျပတ္ TV Remote ကို ႏွိပ္ေနမိသည္ တရုပ္၊ မေလး၊ တမီလ္ နဲ႔ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ Channel အားလံုး စံုသြားခ်ိန္မွာေတာ့ လံုး၀ပိတ္လိုက္ ၿပီးေနာက္ ဆက္တီကုလားထိုင္ေပၚ ေလ်ာ့ရဲရဲ ထိုင္ရင္း ေဆးလိပ္ဖြာ ေနတ ့ဲ ကိုရန္ကင္း က ို စုံစီနဖာ အေတြးေတြက သူရ႕ဲ အတိတ္စီသ ို႔ သယ္ေဆာင္သြား ပါေတာ့တယ္။

ကိုရန္ကင္း တို႔ေခတ္ ၁၉၈၂ / ၈၃ ေလာက္က က်ဴရွင္ဆိုတာ အတန္းႀကီး ၉တန္း ၁၀တန္း မွတက္ၾကတာေလ၊ ေမာင္ရန္ကင္း တို႔လို အလယတန္း နဲ႔ အငယ္တန္းေတြ ကေတာ့ အေဖ၊ အေမ နဲ႔ အႀကီးေတြက ျပန္သင္ေပးၾကတာပါပဲ၊ တခါတေလ ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြ အခ်ိန္ပို ေခၚသင္ေပးတာ လဲ ရိွတယ္ေလ၊ က်ဴရွင္ မတတ္ၾကေပမယ့္ အႀကီးေတြ သင္ထား က်က္ခိုင္းထားတ ့ဲ စာေတြကို ေတာ ့ လုပ္ရတယ္ေလ၊ သူတ ို႔ မိသားစုကလဲ ႀကီး သိပ္အေခ်ာင္လည္ႀကီးလဲ မဟုတ္ ဒီေတာ့ အဆင့္ဆင့္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ အႀကီးေတြကို ေၾကာက္ၾက ရတာေပါ့။
 
အခုလို အခါ ဒီလို အခ်ိန္ က်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ေမာင္ရန္ကင္းတို႔ ေပ်ာ္လို႔မဆံုး တကုန္းကုန္း .....

ဟုတ္တယ္ေလ တကုန္းကုန္းေပါ့ ဘႀကီးေတြ၊ ဦးႀကီးေတြ၊ အကိုေတြ၊ အမေတြ လွည့္ပတ္ ကေတာ့၊ ရသမွ်
က်ပ္စိေတြ ငါးမူးစိေတြ စု။ ၿပီးေတာ့ ေဗ်ာက္အိုး၊ မီးပန္းေတြ ၀ယ္။ အေပါင္းေဖာ္ေတြနဲ႔ ဘယ္သို႔ ဘယ့္ႏွယ္
လုပ္ႀကမယ္ စီစဥ္၊ ဆံုခ်ိန္ေတြ သက္မွတ္ … အိုး … မနားတမ္း မအားတမ္းပါပဲေလ၊

ရပ္ကြက္ကစီစဥ္တ ့ဲ စတိတ္ရိႈး၊ လမ္းကိုပိတ္ၿပီးျပတ ့ဲ သုံးကားေပါင္း မိုးအလင္းရုပ္ရွင္စတ ့ဲ ဟာေတအြ ျပင ္ တိုက္ေတြ အိမ္ေတြလည္း မီးေတြဆင္ အလႈလုပ္ဖို႔ ခ်က္ၾက ျပဳပ္ၾကေတြ စီစဥ္လုပ္ၾကၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ေမာင္ရန္ကင္း တို႔လည္း တနိုင္တပိုင္ ၀ိုင္းလုပ္ ကူညီဆိုေတာ့ မုန္႔ေတြေၾကြးၾက ေၾကြးသမွ်စား အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေန တာ့တာပါပဲ ..။

ဒီေတာ့ အိမ္က အႀကီးေတြက စာေတြကို မနက္ေစာေစာ ၿပီးေအာင္လုပ္ဖို႔ စၿပီး စီစဥ္လာၾကပါတယ္၊
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမာင္ရန္ကင္း ဆင္းကစားၿပီဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာေတာ့လို႔ ပါပဲ၊ ေမာင္ရန္ကင္း ကလဲ လစ္လို႔ရတာနဲ႔ ဥဏ္နီဥဏ္၀ါေတြသံုးၿပီး  ဘယ္လိုဆင္း    ေဆာ့ရမယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းေနတက္တာပါ…
အခုလည္း မနက္က က်က္ခိုင္းထားတ ့ဲ English Meaning ေတြက ို ညေန ၆နာရီမွာ ျပန္ပါ့မယ ္ ဆိုျပီး တေန႔ခင္းလုံး ကစားမက္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ရန္ကင္း တစ္ေယာက္ English Meaning ေတြကို အသည္းအသန္ က်က္ေနရပါတယ္၊ ညေန၅နာရီေလာက္မွ စက်က္ၿပီး အာပူတိုက္ကာ ရၿပီ ဟုဆိုၿပီး သြားျပန္လိုက္ မွားလိုက္ နဲ႔ တေျဖးေျဖး သံသရာလည္ေန ပါေတာ့တယ္၊ အခ်ိန္ကလဲ ေျဖးေျဖး ၆ နာရီခြဲ ေတာ့မယ္၊ စိတ္ကလည္း စာထဲမွာ မရိွေတာ့ၿပီ … သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခ်ိန္းထားတာက ၇ နာရီ ေလ ….
 
“ရၿပီ”… “မွားတယ္ ျပန္က်က္” .. “ရၿပီ”.. မွားတယ္ ျပန္က်က္” …


ေသခ်ာ မရေသးပဲ သြားသြားစာျပန္ေတာ့ စာစစ္သူ အမရဲ႕ မ်က္နွာကလဲ တင္းလာၿပီ၊ ကစားခ်င္

စိတ္မ်ားလြန္းေနေသာ ေမာင္ရန္ကင္း၏ မ်က္ႏွာ မွာလဲ ညဳိ၍ ေခြ်းတို႔ႏွင့္ ရႊဲေနေလၿပီ၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ ထဲကေဗ်ာက္အိုး၊ မီးပန္း၊ ဖေယာင္းတိုင ္ န ႔ဲ ေစာင္းေကာက ္ ယမ္းမီးျခစ္က ို စမ္းလိုက ္ .. ျပဴတင္းေပါက ္ ကေန အျပင္က ိုေမ်ာ္ၾကည့္လိုက္ ..စာျပန္က်က္လိုက္ … အားကိုးရွာတဲ့ အေနနဲ႔ အေမကိုၾကည့္ေတာ့ အေမကလဲ မသိသလိုသိသလ ို “နင့္အျပစ္ နဲ႔ နင္ခံ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး
“ရၿပီ” … “မွားတယ္ ျပန္က်က္ မေသခ်ာရင္ လံုး၀လာ မျပန္နဲ႔” … ဟုတ္…
“ရျပီ” … “မွားတယ္ ျပန္က်က္ စာမရရင္ ေအာက္ဆင္း ေဆာ့ဖို႔ လံုး၀ စိတ္မကူးနဲ႔”… ဟုတ္…


ေဘာင္းဘီထဲက ေဆာ့ဖ ို႔ ထ့ထဲ ားတ့ဟဲ ာ ေတလြ ဲ ေခြ်းတို႔ေၾကာင ့္ စိုရေႊဲ နေခ်ၿပ ီ .. စာကားမရေသး …

မ်က္ႏွာမွာ ၿပိဳေတာ့မ ့ဲ မိုးႏွယ္ညဳိေနၿပီ၊ မ်က၀္ န္းတငြ ္မ်က္ရည္တို႔ကား ရစ၀္ ိုင္လွ်က ္ … ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္က ို

ဆိုေတာ့လည္း ေခါင္းကို ငံု႕ လက္ကိုပိုက္ ႀကိတ္ရိႈက္၍ အတင္း ဖိက်က္ပါေသာ္လည္း ဦေႏွာက္တို႔က

အလုပ္မလုပ္ေတာ့ …..
"ရႊီး .... ေဖါင္း ... ဒိုင္း....." “ဟ ့ဲ ကေလးေတြနားမွာ မေဖါက္န႔ဲေလ”…. “သားေရလာ မီးပုံးေလးက ို ေမေမ ့


နားမွာတြန္း ေနာ္” …. “ေဖေဖေရ မီးမီးကို ဖေယာင္းတိုင္ေပး ေလ မီးမီးလဲထြန္းမယ္” ….. “ကိုတာႀကီးေရ

တိုက္အလွဆင္မီးေတြ ထြန္းလိုက္ေတာ့” … “ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့” …. “ေဟးးးးးးး လွလိုက္တာ မိုက္တယ္ကြာ”

စေခ်ၿပီ တိုက္ေအာက္ထပ္မွ အသံစံုတို႔ႏွင့္ ယမ္းေညာ္နံ႔ တို႔သည္ တိုက္ေပၚသို႔ ေ၀ွ့၀ဲ တက္လာေလၿပီ၊

ေမာင္ရန္ကင္းကား စာမရေသး ……

ျပြတ္ … ျပြတ္ .. ျပြတ္… ရႊီ … ရႊီ … ရႊီး …. ေဟာ …. ခ်စ္ေသာ ေဘာ္ေဘာ္တို႔၏ အခ်က္ေပးသံကား လာေခ်ၿပီ …

ေမာင္ရန္ကင္း မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ ေနေသာ အၾကည့္ အစံုျဖင့္ စာစစ္သူ အမကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို

ျဖင္းျဖင္းပါေအာင္ ကုတ္ေနသည္၊ အမကား တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ “ဒါေလး ၁၅ လံုးေလာက္က်န္တာေတာင္

ရေအာင္မက်က္ႏုိင္ေသးဘူး လံုး၀ဆင္းမေဆာ့နဲ႔ ဒါပဲ” ဟုဆိုကာ မီးဖိုဖက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့သည္..

အခ်ိန္ကား ရ နာရီခြဲေလၿပီ။
 
“ဟဲ့ အငယ္ေကာင္ မင္းသြားမေဆာ့ဘူးလား” … “မင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေအာက္မွာေတြ႕ခဲ့ပါ့ေကာ” ….


“သူမ်ားေတြေဆာ့ေန ၾကၿပီေလ”… “အမေလး .. အေမရယ္ တလမ္းလံုး ယမ္းမီးခိုးေတြ ခ်ည့္ပဲ လမ္းလံုးျပည့္

ကေလးေတြက မီးပံုးေတြတြန္းလို႔” .. “ဟိုဖက္အိမ္က မိကဲတို႔ တေတြလဲ ဖေယာင္းတိုင္ ကိုစီနဲ႔ေလ” …

“တိုက္ေတြကလဲ မီးေတြထြန္းထား လိုက္တာ လွမွလွပဲ” …. စကားကို အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း အမႀကီး ရံုးအခ်ိန္ပို

သြားရာကေန ျပန္လာပါေတာ့တယ္။

အေမက “ဟဲ့ …. နင့္ေမာင္ စာေတြမရေသးလို႔ သူ႔အမက မဆင္းရဘူးေျပာတယ္” .. “သူကလဲ သူပဲ

မနက္တုန္းကေတာ့ ညေနမွာ စာျပန္မယ္ ဆိုၿပီး ဆင္းေဆာ့ေနတာ” … “ေဟာ ….. ညေနၾကေတာ့လဲ မရဘူးေလ”

“ဒါနဲ႔ သူ႔အမက ေဒါသပုန္ထ ေနေလရဲ႕” … “ငါအေမက လႊတ္ခ်င္ေပမယ့္ စာျပတဲ့ သူ႔အမနဲ႔ သူနဲ႔ မနက္က

သေဘာတူ ထားၾကတာေလ ဒီေတာ့ သူ႔အျပစ္နဲ႔ သူေပါ့ ဟယ္”
 
“အို … အေမရယ္ ကေလးပဲ ဟာကို ဒီလိုပြဲအခ်ိန္မ်ဳိး ဘယ္ စာက်က္လို႔ ရပါလိမ့္ မလဲ၊ ေခါင္းထဲ


ဘယ္လိုေဆာ့မယ္ဆိုတာ ပဲရိွမွာေပါ”့ .. “သမီး အငယ္မကို ေျပာလိုက္ပါမယ္” .. .. “ေဘးအိမ္က ဦးေက်ာ္တင့္

ကလဲ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ေမာင္ရန္ကင္း တို႔ကူၾကလို႔ ဒီည မီးထြန္းနိုင္တာ လို႔ေျပာတယ္ အေမ့သား က

ေဆာ့လဲေဆာ့ ကူလဲကူ ဆိုေတာ့ မဆိုးလွပါဘူး” … “ဟဲ့ …. ငါ့ေမာင္ သြားမ်က္ႏွာေလး ဘာေလးသစ္ၿပီးေတာ့ သြားေဆာ ့ .. . သိပ္ညဥ့္္နက ္ ေအာင္မေနန႔ဲေနာ္ ………ေနာက္ေန႔က်ရင္ စာကိုၿပီးေအာင္က်က္ထား ဟုတ္လား

“ဟုတ္က”ဲ့ …...ဆိုေသာ အသံန ႔ဲ အတ ူ ေမာင္ရန္ကင္း၏ မ်က္ႏွာကား ၀င္းပ၍ သြားေခ်သည္၊ အေျပးအလႊား ေရမိုးခ်ဳိး ၿပီး တိုက္ေအာက္သို႔ ေလွခါးထစ္မ်ားကို ခုန္ေက်ာ္ဆင္းရင္း ……ပါးစပ္မွလည္း……ငါလာၿပီ ေဘာ္ေဘာ္ တို႔ေရ ………………

………ေ၀းးး ေဟးးးးးး ..ေဟးးးးးး သီတင္းကြ်တ္ၿပီ ေဟ့ ……ေအာ္ဟစ္ကာ ရႊင္ျမဴး စြာ

ေျပးဆင္းသြားေလေတာ့သတည္း ….
 
 
ကိုရန္ကင္းလဲ တတီတီ ျမည္လာေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ အေတြးေရယဥ္မွ လြင့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
 
Snow

ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီး ႏွင့္ ေရ

ေမွာင္မိုက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
ညတစ္ညမွာေပါ့ ..

ေျမႀကီးက ငိုရိႈက္ရင္း
တိုးတိုးေလးေျပာတယ္..
ေကာင္းကင္ရယ္
မင္းသိပ္ရက္စက္လြန္းတယ္...
ညွာတာမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းေတြ
အစည္းအတားမဲ့ မိုးေတြနဲ႔ ေပါ႔...
မင္းဟာ အရင္ကလို ျပင္းထန္စူးရွ
ေလာင္ကြ်မ္းတဲ့ ေနေရာင္ေတြရဲ႕
ရန္ကေန အကာကြယ္ မေပးေတာ့ပါလား .....

ေကာင္းကင္က ဆို႔နင့္စြာနဲ႔
ေျမႀကီးကို ေျပာတယ္...
တကယ္ေတာ့ မင္းနားမလည္ခဲ့ဘူး
မင္းဟာ မင္းရဲ႕အနီးက သူေတြကို
ယံုလြယ္ ကာကြယ္ေပး လြန္းခဲ့တယ္....
စိမ္းစိုမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးပါး
တြင္းေပါက္ႀကီးေတြနဲ႔
တကိုယ္လံုး ျပည့္လုနီးပါး ျဖစ္ေနေပမယ့္
မင္းဟာ သစ္လြင္လွပေနတယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္.....
တကယ့္ကို မင္းကိုရက္စက္ေနသူေတြက
မင္းရဲ႔ အနီးဆံုးသူေတြ ပါကြာ.......

ၿငိမ္သက္္စြာ စီးေနတဲ့ ေရဟာ
တခ်က္မွ် ေ၀ွ႔၀ဲလိႈင္းထ သြားရင္းနဲ႔
ေျမႀကီးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တခ်ိဳ႕ကို
ဖဲ့ခ်သယ္ယူသြားေလရဲ႕ ......

Snow